Invloed van de integratietijd

Home ]

 

De integratietijd T beïnvloedt de effectieve geluiddruk peff . Dat leidt tot een aantal bevindingen.

We luisteren naar een geluid, dat de indruk maakt in de tijd constant te zijn. Om de geluidsterkte ervan uit te drukken met behulp van één enkel getal kunnen we p2(t) dus middelen over een relatief kleine of grote tijd - dit verandert weinig aan het resultaat van de meting. In dit geval speelt de integratietijd dus geen grote rol.

 

Klik hier voor een auditieve illustratie    Visuele illustratie
Als een vliegtuig overvliegt, horen we het geluid aanzwellen en vervolgens uitsterven gedurende een welbepaald tijdsinterval.
images/figu_vlie.gif Indien we voor dit geval peff zodanig wensen te definiëren dat de ogenblikkelijke numerieke waarde ervan een redelijke indruk geeft van de waargenomen geluidsterkte, dan zal p2(t) moeten gemiddeld worden over een betrekkelijk korte tijd, die verwaarloosbaar klein is t.o.v. de overvliegtijd. Dus speelt hier de integratietijd wel een grote rol.
 
Fysiologische experimenten hebben toegelaten vast te stellen dat voor het menselijk oor de geluidsterkte-indruk soms in 0.1 s merkbaar veranderd is. Dus is dat een maximum waarde van de integratietijd voor veranderlijk geluid.

 

Technische toepassing : de meetinstrumentatie is hierop gebaseerd.
De integratietijd is vrij klein genomen, bv. 250 ms, zodat de indicator van het meetinstrument in staat is om toch vrij snelle schommelingen van de geluiddruk weer te geven.
Een geluid waarvan het menselijk oor de sterkte hoort variëren in de tijd, levert dan ook een uitslag van het meetinstrument op die ongeveer op dezelfde wijze variëert in de tijd.

 

De aldus gemeten peff ligt grossomodo tussen volgende grenzen :

2.10^{-5}\,\mathrm{N/m^2}\,<\,p_{eff}\,<\,200\,\mathrm{N/m^2}

de hoorbaarheidsgrens (goed oor) ligt in de omgeving van de ondergrens, de pijngrens (binnenoor beschadiging) ligt in de omgeving van de bovengrens. Een belangrijke vermelding hierbij is dat de grenzen frequentieafhankelijk zijn : voor zeer lage en zeer hoge frequenties bv. is de mens veel minder gevoelig of zelfs ongevoelig.

 

Korte uitleg
De verhouding tussen de bovenstaande grenzen is 107 , wat dus enorm groot is. Alle gebruikelijke geluiden liggen tussen de 2 grenzen in. Om deze reden, en ook omdat men vroeger meende dat de mens hoort volgens de wet van Weber-Fechner, d.w.z. logaritmisch, heeft men de decibel of dB-schaal ingevoerd (respons evenredig met de logaritme van de stimulus). De benaming decibel is afgeleid van Alexander Graham Bell.
Klik hier voor meer info

Als je klikt op het icoon links, krijg je een illustratie van het voordeel van de logaritmische schaal.

 

© WERK, Vrije Universiteit Brussel
 

Vorige Home Volgende

logo_vub.gif (4569 bytes) auteur : Guy Bladt not reviewed gewijzigd op 21/09/00